Onze mensen

Gerard Willemse

Dierenarts

‘Gefascineerd door de natuur, dat was ik vroeger al en nu nog steeds’, vertelt Gerard (1968). ‘De interesse voor de geneeskunde kwam daar in de loop van de tijd bij. Na de studie Diergeneeskunde, werkte ik als rundveearts en deed ik er huisdieren naast. Vervolgens ben ik les gaan geven op de faculteit in Utrecht en bekwaamde ik me verder als chirurg. Eenmaal terug op de praktijk, ontdekte ik dat ik het leuker vind om met individuele huisdieren te werken. Hun behandeling gaat namelijk veel verder dan die van vee; een koe wordt niet op hartmedicatie gezet, maar een hond wel.'

‘Orthopedie is een van mijn passies. Laatst heb ik een Yorkshire terriër geopereerd van 5,5 kg. Zijn knieschijf lag ernaast vanwege een te ondiepe kniegroeve en een scheve aanhechting van zijn kniepees, maar zijn kruisband bleek ook stuk te zijn. Dat was een gecompliceerde ingreep; ik veranderde drie dingen in die knie. Als de eigenaar me dan na een week al meldt dat zijn hondje beter loopt dan ooit, geeft me dat heel veel voldoening. Ik doe ook heel graag nascholingen in binnen- en buitenland. Want al zit ik ruim twintig jaar in het vak, procedures, behandelingen et cetera kunnen altijd weer beter'

Margriet Brandsma

Dierenarts

‘Voordat ik bij Dap Beilen aan de slag ging, woonde ik met mijn gezin drie jaar lang in Australië’, vertelt Margriet (1965). ‘Daar werkte ik meer met wilde dieren dan hier. Denk aan jonge kangoeroes die hun moeder verloren waren. Als ik ze melk gaf, trok ik eerst het rugzakje aan waar ze maandenlang lekker warm in zaten, net als in de buidel bij de moederkangoeroes. Nadat we in 2007 terugkwamen in Nederland, ging ik hier al snel werken. Ik startte als veearts, maar gaandeweg ben ik overgestapt naar de gezelschapsdieren. Inmiddels heb ik me daarnaast gespecialiseerd in gebitsbehandelingen.'

'De sfeer is hier hartstikke leuk. Ik heb nog nooit zo lang op dezelfde plek gewerkt, dus dan moet het wel goed zijn”, lacht Margriet, die van kindsbeen af dierenarts wilde worden. ‘Ik had moeite met exacte vakken, maar die móest ik gewoon halen om dit te kunnen doen. Mijn moeder wilde dat ik reguliere Geneeskunde zou kiezen; gericht op mensen. Dus koos ik Diergeneeskunde’, zegt Margriet met pretogen. ‘Als ik alles mocht overdoen, zou ik niets veranderen. Ik ben heel gek op dieren. Zelf hebben we paarden, katten, konijnen, een jonge hond, een cavia en kippen.’

Anne van der Jeucht

Dierenarts

‘Op mijn negende wist ik al dat ik dierenarts ging worden’, vertelt de uit België afkomstige Anne (1969). ‘Die aantrekkingskracht kwam door de liefde voor honden en katten. Ook nu werk ik alleen met gezelschapsdieren. Dat doe ik in onze praktijk, maar ik kom daarnaast vaak in het asiel. Dat is hard werken, maar het voelt heel prettig om mezelf daar nuttig te kunnen maken. Dieren die in beslag zijn genomen en vondelingetjes zijn daar veilig.’

‘Als kind heb ik allerlei dieren gehad: een katje, een hond, konijnen en een cavia. Ook nu hebben we thuis veel dieren, maar de diepste band met een dier voelde ik tijdens mijn studie in Gent. Ik was toen 22 en had een hond uit het asiel: dat was mijn grootste schat op aarde op dat moment. Na de studie werkte ik in Frankrijk, België en pas later in Nederland. We wonen nu in Friesland; net als Drenthe een prachtig stukje Nederland. Ik ga nooit meer terug naar België en ben bij Dap Beilen helemaal op mijn plek. De sfeer is goed en Drentenaren zijn gemoedelijk. Ook brengt deze gemengde praktijk de nuchterheid van het platteland met zich mee. Mede daardoor kunnen we ons beroep uitoefenen zonder te veel poespas of commerciële inmenging.’

Tjarda Sinnige

Dierenarts

‘Na mijn studie wilde ik óf twee jaar naar het buitenland, óf naar een innovatieve praktijk’, zegt Tjarda (1991). ‘Op de universiteit kwam Dap Beilen vaak ter sprake; de praktijk staat goed aangeschreven en is bekend als vooruitstrevend. Ik solliciteerde hier en had meteen een klik. Het is een leuk, jong en gepassioneerd team dat vooruit wil. Drie dagen na mijn afstuderen, in januari 2017, ging ik hier aan de slag en dat bevalt uitstekend. Toevallig woont mijn vriend een dorp verderop en hij wilde absoluut niet naar het buitenland, dus het kwam heel goed uit allemaal!’

‘Ik ben aangenomen als rundveedierenarts, maar inmiddels help ik ook paarden - waar ik veel energie uit haal - en ik verzorg het spreekuur en de diensten voor de gezelschapsdieren. Het stap-voor-stap diagnosticeren van zieke dieren vind ik het boeiendst van mijn vak; hoe ingewikkelder hoe beter. Bij het vee kunnen dierenartsen zieke dieren niet altijd helemaal uitdiagnosticeren vanwege het economische belang en omdat bepaalde medicijnen niet in de voedselketen mogen komen. Bij gezelschapsdieren krijg ik wel de kans om ze helemaal beter te maken. Dat zijn mooie uitdagingen en bovendien houd ik mijn kennis ermee op peil.’

Giny

Paraveterinair met administratieve taken

‘Ik heb al heel wat dierenartsen "versleten"’, zegt Giny met de nodige humor. ‘In september 2017 werkte ik hier al 25 jaar. In mijn begintijd, op de oude locatie, deed ik nog al het paraveterinaire werk, zoals assisteren in de o.k. Maar sinds we verhuisd zijn en de praktijk is gegroeid, doe ik alleen nog de financiële administratie, baliewerkzaamheden, het beantwoorden van de telefoon en de medicatiebestellingen. Dap Beilen is een leuke werkplek vanwege de goede sfeer. Geen dag is hetzelfde. Ik kan me nog herinneren dat we met de WK-voetbal in een hete zomer met z’n allen in een opblaaszwembadje achter de praktijk tv keken.’

'Omdat DAP-Beilen een gemengde praktijk is, heb ik te maken met eigenaren van gezelschapsdieren en landbouwhuisdieren. Wat er zoal op een boerderij gebeurt, spreekt me wel aan. Misschien omdat ik een boerendochter ben. Huisdieren vind ik ook leuk hoor. Zelf heb ik een hond uit het asiel. Ik had meteen een klik met hem en heb hem zonder overleg met mijn man mee naar huis genomen.' Giny lacht: 'Dat overleg kwam later wel.'

Carla

Paraveterinair met managementtaken

‘Helemaal op mijn plek ben ik hier’, vertelt Carla. ‘Als kind wilde ik eigenlijk dierenarts worden, maar na het vwo werd ik twee keer uitgeloot voor die studie. Daarom ging ik de hbo-opleiding Diermanagement doen, met de module paraveterinair. Achteraf was het prima zoals het gegaan is. Gaandeweg kwam ik er namelijk achter dat administratieve taken en vooral management me meer liggen. En ik zit tóch in de branche waarin ik altijd wilde werken. Ik ben het aanspreekpunt van de praktijk en ik regel hier veel. Denk bijvoorbeeld aan het maken van planningen en roosters, de facturering, de verantwoording voor de apotheek en kwaliteitszorg, het contact met veehouders over medicijnregistratie en administratieve verplichtingen, et cetera.’

‘Dap Beilen is een sociale praktijk met een open sfeer en een hecht team’, zegt Carla. ‘Ook buiten het werk om ondernemen we leuke activiteiten met elkaar. De praktijk houdt nieuwe ontwikkelingen goed in het oog en toont veel initiatief.' Op de vraag van welke dieren ze persoonlijk het meeste houdt, antwoordt ze: 'Ik houd veel van honden en katten. Wel zijn we te vaak van huis om een hond te nemen en dus hebben we een kat.’